SB.02.07.06 Znaczenie: Najwyższy Pan, będąc źródłem wszystkiego co istnieje, jest także źródłem wszelkich pokut i wyrzeczeń. Wielkie śluby i wyrzeczenia podejmują wielcy mędrcy pragnący osiągnąć sukces w samorealizacji. Przeznaczeniem ludzkiego życia jest taka właśnie tapasya łącząca się jednocześnie z wielkim ślubem celibatu (brahmacarya). W życiu rządzonym zasadami ścisłej tapasyi nie ma miejsca na kontakt z kobietami. Ze względu na to, że przeznaczeniem ludzkiego życia jest tapasya dla samorealizacji, prawdziwa ludzka cywilizacja (zgodnie z zasadami systemu sanatana-dharmy, czyli szkoły czterech porządków społecznych i czterech porządków życia) w trzech fazach życia łączy się ze ścisłą separacją od kobiet. Życie podporządkowane stopniowemu rozwojowi kultury podzielone jest na cztery fazy: celibat, życie rodzinne, życie pustelnicze i wyrzeczenie.
W pierwszej fazie (trwającej do dwudziestego piątego roku życia) mężczyzna przechodzi, pod kierunkiem bona fide mistrza duchowego, szkołę brahmacaryi, której celem jest osiągnięcie zrozumienia, że kobieta jest prawdziwą siłą wiążącą nas w materialnej egzystencji. Osoba pragnąca wyzwolić się z kajdan uwarunkowanego życia musi uwolnić się od pociągu do formy kobiety. Kobieta, czyli tzw. płeć piękna, jest tym, co hipnotyzuje żywe istoty, natomiast przeznaczeniem formy męskiej (szczególnie w gatunkach ludzkich) jest samorealizacja. Cały świat porusza się pod zaklęciem kobiecych powabów. I skoro tylko mężczyzna łączy się z kobietą, od razu pada ofiarą sideł energii materialnej. Pragnienia panowania nad światem materialnym, powstające pod odurzającym wpływem złudzenia władzy, pojawiają się szczególnie wtedy, kiedy mężczyzna łączy się z kobietą. Ludzka istota zostaje spowita podobnymi do sennych zjaw pragnieniami posiadania domu, ziemi, dzieci, bogactwa, szacunku w społeczeństwie oraz sentymentem dla swojej społeczności i miejsca narodzin. Pragnienia te sprawiają, że żywa istota zatrzymuje się w swoim marszu ku prawdziwemu celowi życia – samorealizacji. Brahmacarin, czyli chłopiec mający powyżej pięciu lat – szczególnie z kast wyższych: z rodzin intelektualistów (braminów), administratorów (ksatriyów) oraz kupców i producentów (vaiśyów) – przechodzi gruntowną edukację pod opieką bona fide guru (nauczyciela), trwającą do dwudziestego piątego roku życia. Poddany ścisłej dyscyplinie, dochodzi on do zrozumienia prawdziwych wartości życia, a jednocześnie uczy się wykonywania zawodu zapewniającego mu utrzymanie. Po przejściu takiej edukacji, brahmacarin otrzymuje pozwolenie na powrót do domu i wkroczenie w życie rodzinne przez poślubienie odpowiedniej dla siebie kobiety. Jest jednak wielu brahmacarinów, którzy nie wracają do domu, aby założyć rodzinę. Żyją oni jako naisthika-brahmacarini, nie mając żadnych kontaktów z kobietami. Podejmują sannyasę, czyli wyrzeczony porządek życia, wiedząc dobrze, że związki z kobietami są niepotrzebnym obciążeniem powstrzymującym samorealizację. Ponieważ w pewnym okresie życia pragnienia seksualne są bardzo silne, guru może pozwolić brahmacarinowi na małżeństwo. Pozwolenie to dawane jest brahmacarinom, którzy nie są w stanie żyć jako naisthika-brahmacarini. Ocenić to może jedynie bona fide guru. Istnieje potrzeba tzw. planowania rodziny. Mąż, który po przejściu ostrej szkoły brahmacaryi, obcuje ze swoją żoną zgodnie ze wskazówkami pism świętych, nie może żyć jak pies lub kot. W wieku lat pięćdziesięciu porzuci on towarzystwo kobiet i jako vanaprastha będzie uczył się życia w samotności. Kiedy jego edukacja dopełni się, były pan domu stanie się sannyasinem, żyjącym w całkowitej separacji od kobiet – nawet od swojej żony. Studiując cały ten plan separowania się od kobiet widzimy, że kobieta jest wielką przeszkodą w samorealizacji. Najwyższy Pan pojawił się jako Narayana, aby szerzyć ideę ślubowania życia w separacji od kobiet. Półbogowie, zazdroszcząc ścisłym brahmacarinom życia w wyrzeczeniu, próbują złamać ich śluby przez wysyłanie przeciwko nim „żołnierzy” Kupidyna.
